Koronka Franciszkańska - sposób odmawiania

Koronka Do Siedmiu Radości Najśw. Maryi Panny

Historia i sposób odmawiania

Modlitwę odmawia się na tzw. koronce franciszkańskiej (podobnej do różańca, z tym, że zamiast pięciu, zawiera siedem "dziesiątków" oraz dodatkowo dwa razy po dwa koraliki przy krzyżyku). Jest nazywana jako:

Różaniec do Siedmiu Radości Najświętszej Maryi Panny,
Różaniec Franciszkanów,
Różaniec Seraficki,
Koronka Franciszkańska,
Koronka Seraficka.

Niektórzy historycy ruchu franciszkańskiego wiążą powstanie tej modlitwy z św. Bonawenturą, a inni z św. Janem Kapistranem. Łukasz Wadding (1588-1657) w dziele "Annales Minorum" podaje następującą wersję powstania Koronki Franciszkańskiej:

W 1422 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych pobożny młodzieniec, który będąc jeszcze świeckim człowiekiem, miał piękny zwyczaj codziennego składania u stóp figury Najśw. Maryi Panny bukietu świeżych kwiatów własnoręcznie zebranych.

W nowicjacie, oddany ćwiczeniom pobożnym i innym przepisanym regulaminem zajęciom, nie mógł zadośćuczynić swojemu pobożnemu zwyczajowi względem Najśw. Dziewicy. To zniechęciło go do Zakonu i postanowił odejść, aby w dalszym ciągu ofiarowywać kwiaty Pannie Maryi. Zanim jednak opuścił nowicjat, ukląkł przed wizerunkiem Matki Bożej, prosząc Ją o opiekę. Wówczas ukazała mu się Maryja i rzekła do niego:

"Nie smuć się z tego powodu, że musiałeś porzucić swą chwalebną praktykę ofiarowywania mi kwiatów. Pouczę cię w jaki sposób będziesz mógł mi ofiarowywać bukiet o nieskończenie większej wartości niż kwiaty, które mi dotychczas składałeś. Odtąd codziennie złożysz mi bukiet, lecz nie kwiatów, które więdną i usychają, ale bukiet modlitwy składającej się z Pozdrowienia Anielskiego. Odmów dziesięć «Zdrowaś Maryjo» i jeden raz «Ojcze nasz» dla uczczenia niewysłowionej radości, której doznałam w chwili poczęcia w swym łonie Słowa Bożego. Powtórz te same modlitwy na pamiątkę mojej radości, gdy szłam nawiedzić moją krewną św. Elżbietę. W ten sam sposób uczcij radość doznaną przeze mnie przy wydaniu na świat bez boleści i naruszenia dziewictwa, Jezusa Chrystusa. Dalej uczcij moją radość, jaką przeżywałam w czasie hołdu Mędrców przybyłych ze Wschodu, aby pokłonić się Jezusowi, następnie moją radość ze znalezienia Jezusa w świątyni, z Jego Zmartwychwstania, wreszcie ostatnie dziesięć «Zdrowaś» i jedno «Ojcze nasz» odmówisz dla uczczenia radości z mego Wniebowzięcia. Jeśli codziennie odmówisz te modlitwy, będzie to dla mnie stokroć przyjemniejsza ofiara, a dla ciebie bardziej zasługująca, aniżeli kwiaty, które mi dotychczas ofiarowywałeś".

Młodzieniec zrozumiał głos Maryi i zaczął z wielką pobożnością odmawiać modlitwy wskazane mu przez Najświętszą Pannę. Pewnego razu mistrz nowicjuszy, widząc uchylone drzwi celi tego nowicjusza, zatrzymał się, by popatrzeć, jak on się zachowuje, będąc w samotności. I wówczas zobaczył dziwną rzecz.

Nowicjusz klęcząc, modlił się; obok niego stał anioł i nawlekał na złotą nić przecudne róże. Gdy miał ich już dziesięć, dołączał lilię, wiązał oba końce i kładł w ten sposób utworzoną koronę (wianek) na głowę nowicjusza. Zapytany, co odmawia i kto go nauczył takiego sposobu modlenia się, opowiedział swoje widzenie.