Kapłan jest znakiem obecności Chrystusa wśród nas, jest znakiem Kościoła jako sakramentu zbawienia. Jest człowiekiem, który z miłości do Boga i do ludzi, zrzeka się czegoś najbardziej przynależnego naturze człowieka, jak na przykład stworzenia własnego ogniska domowego, zrzeka się naturalnej przyjemności bycia nazywanym przez swoje własne dzieci "tatą", aby wszyscy mogli go nazywać "ojcem".

Oto jest wasz kapłan. Módlcie się za niego! Bądźcie wdzięczni Panu Bogu za posiadanie swego kapłana! Nie wszyscy mogą się tym cieszyć. Uczyńcie mu godne warunki życia, umożliwiajcie jego apostolstwo, aby wasza współpraca z nim sprawiała mu szczęście w jego apostolstwie wśród was.

W Ewangelii nie można "podkreślać" stronic czy zdań. Cała Ewangelia musi być "podkreślona", ponieważ cała musi być przyjęta i przeżywana w jej pełni, we wszystkich swoich wymiarach, we wszystkich swoich rozmaitych nurtach i żywotnych zastosowaniach.

Jeśli postanowimy żyć Ewangelią w całej jej pełni, nie będzie ona "łatwizną", z tej prostej przyczyny, że aby ją wypełnić musimy się wysilić, wyrzec się czegoś. A wyrzeczenie się samego siebie, własnych upodobań czy gustów nigdy nie jest rzeczą łatwą.

Ewangelia nie dokonała się "owego czasu", lecz powinna dokonywać się "teraz", nie była głoszona "ówczesnym ludziom", lecz jest głoszona "nam".

Ewangelia nie powinna wypadać nam z rąk! W naszym życiu należy dokonywać ustawicznej "kontroli", aż dojdziemy do umiejętności: "widzieć, sądzić i działać", zgodnie z normami i duchem Ewangelii.

Jezus przyszedł na ziemię, abyśmy mieli życie: "Ja przyszedłem, aby mieli życie" (J 10,10); Boże życie w nas - życie wieczne, które już się zaczęło w czasie wraz z życiem w łasce.

Jezus daje życie, tak jak to czyni Ojciec. My nie możemy przekazywać życia duszom, lecz możemy być narzędziami Boga w jego przekazywaniu.

Poprzez nasze dobre uczynki spełniane w stanie łaski uświęcającej możemy wysługiwać łaski dla innych osób. Przez nasze apostolstwo możemy je przygotować do przyjęcia nadprzyrodzonego życia łaski.

Zbliż się wiec do Jezusa, abyś miał życie i nie oddalaj się nigdy od Niego, abyś nie stracił Życia!

Jezus musiał wypełnić swoją misję pomimo "twardości" i "opozycji" ze strony ludzi. Tajemnica pochodzenia i natury Jezusa objawia się człowiekowi tylko w świetle wiary; objawia się człowiekowi, który wierzy i z wiarą patrzy na całe stworzenie.

Istnieją rzeczy ujmowane przez zmysły, ale są to rzeczy materialne. Inne rzeczy pojmuje się rozumem i to są "przedmioty" racjonalne. Do spraw ducha dociera się jedynie przez wiarę i z wiarą.

 Jezus jest rzeczywiście posłany przez Ojca dla zbawienia świata. Teraz posyła On ciebie, abyś współpracował w Jego zbawczej misji.

Pewność posłania przez Jezusa powinna dać ci bezpieczeństwo, ponieważ nie jesteś "zabezpieczony" ani przez własne zasługi, ani przez swoje kwalifikacje czy talenty, lecz przez moc Tego, który cię posyła.

Gdy wypełniasz jakieś dzieło apostolskie, uwierz w siebie, lecz nie z powodu siebie, lecz z powodu misji, jaką wypełniasz; z powodu mocy łaski, jaką posiadasz; z powodu mocy Ducha Jezusa, który jest obecny i który cię natchnie do mówienia, kładąc w twoje usta słowa, których należy użyć w danych okolicznościach.

 Przemawianie Jezusa wywołuje głębokie zdumienie u słuchających Go ludzi. Zauważają, że istnieje w Nim coś nadzwyczajnego, coś co należy tylko do Niego i jest tylko Jemu właściwe.

Jezus mówi w imieniu Ojca, który Go posłał, dlatego jest On Jego Prorokiem. To, czego Jezus naucza nie stanowi Jego własnej nauki, lecz jest nauką Ojca. Jezus chce zaprowadzić nas wszystkich do Ojca i w ten sposób wypełnia swoją misję prorocką.

Dzięki łasce Chrztu świętego chrześcijanin uczestniczy w prorockiej misji Jezusa. Tym samym, powinien wypełniać swoją misję, uświadamiając sobie przede wszystkim prawdę, że jest on prorokiem Jezusa, wysłanym przez Niego na świat w celu przekazywania Jego nauki, Jego orędzia zbawienia.

Głosić tajemnicę zbawienia, zapoznawać z nią innych ludzi, przekazywać ją wiernie; oto jest misja chrześcijanina jako proroka. Nie bądź prorokiem "niemową", co nie głosi Jezusa i Jego przesłania, nie bądź prorokiem "niewiernym, który zbacza z drogi swojej misji, głosząc siebie samego zamiast Jezusa Chrystusa.

 Jakże można nie rozpoznać Jezusa? Poznajemy Go przecież tak w słowach, jak i w cudownych dziełach, których dokonał.

Człowiek musi dojść do wiary, ale nigdy do niej nie dojdzie, jeśli wpierw nie dokona dobrowolnego, świadomego i osobistego spotkania z Jezusem.

Nie można osiągnąć wiary przy pomocy argumentacji, studiów, analiz, dialogów. Wiara nie jest wnioskiem wyciągniętym na podstawie logicznych przesłanek, na podstawie dialektycznych rozumowań. Wiara jest życiem i to życie przychodzi do nas i otrzymujemy je dzięki pośrednictwu Jezusa Chrystusa, poprzez osobisty kontakt z Nim, w głęboko przeżytym doświadczeniu religijnym.

 Jezus nie utracił i dziś mocy czynienia cudów; zachował ją dla nas. Ocieramy się o nią, gdy przyjmujemy Go w Komunii świętej. Dlaczego nie dokonują się w nas cuda łaski i świętości, jakie występowały w osobie Jezusa Chrystusa? Czy nie dlatego, że nam brak ducha wiary? Czy nie dlatego, że nasze Komunie święte są przyjmowane bardziej "mechanicznie" niż duchowo, bardziej "zwyczajowo" niż w sposób żywy?

 Nie zadowalaj się "przyjmowaniem" Sakramentów. Staraj się bardziej o to, aby żyć sakramentalnie. Uczyń z Sakramentów swoje życie, aby stało się ono Sakramentem Chrystusa.

Gdy rzeczy zewnętrzne nie odpowiadają prawdziwemu duchowi wewnętrznemu, wtedy nie mają one sensu. Ale kiedy to, co jest "zewnętrzne" stanowi manifestację wywołaną przez żywotność wewnętrzną, wtedy to "zewnętrzne" przez swoje widoczne objawy jest czymś pięknym i godnym, ponieważ jest "czymś" z życia.

To właśnie serce powinno być w ustawicznej komunii z Jezusem, serce ze swym uczuciem i przywiązaniem, serce ze swoim oddaniem i hojnością, serce ze swoją szczerością i głębią swej miłości.

 "Pełni podziwu mówili: wszystko uczynił dobrze; przywrócił głuchym słuch i niemym mowę".

Tak mówiono o Nauczycielu i tak też powinno się mówić o uczniu, którym ty jesteś: "wszystko czyni dobrze".

Czynić wszystko dobrze, nie tylko rzeczy najważniejsze w życiu, ale także rzeczy najprostsze. Doskonałość jest wynikiem wszystkich rzeczy prostych i małych, jakie wykonujemy każdego dnia. Naśladując Jezusa, rzeczy te powinniśmy czynić dobrze.

 Pośród nauk, jakie pozostawił nam Jezus poprzez swoje cuda, powinniśmy rozważać o Jego skromności.Wiedział On, że to czego dokonał, było czymś cudownym i godnym największej pochwały i wdzięczności, jednakże nakazuje ich uczestnikom, aby o tym, co widzieli, nie rozgłaszali.

Naucz się tej pięknej lekcji skromności, jaką daje ci Jezus. Czyń dobrze z jednego motywu: dla większej chwały Bożej! Bądź zadowolony, że "widzi cię Ojciec Niebieski" i bądź przekonany, że wszystko, co w tobie jest dobre, wszystko to pochodzi od Boga. "Każde dobro i wszelki dar doskonały przychodzą do nas z góry od Ojca światłości" (Jk 1,17). Bez Bożej pomocy nic nie moglibyśmy uczynić. "Beze Mnie nic uczynić nie możecie" (J 15,5).

 Pójście za Chrystusem zmusza nas do podjęcia decyzji, czasem trudnych i pełnych ofiary.

Są chrześcijanie, którzy idą za Chrystusem, kiedy ich materialne "interesy" nic na tym nie cierpią, lecz gdy prawo Boże lub wypełnienie religijnych obowiązków przynosi ze sobą potrzebę jakiejś ofiary lub mogliby ponieść jakąś stratę materialną, nie chcą już iść za Jezusem.

Stąd też jest wielu "apostołów", którzy nie angażują się w pełni w apostolstwo z obawy, że odbije się to ze szkodą dla ich interesów.

Zapominają, że Bóg jest "właścicielem" wszystkiego i że obiecał tym, którzy "szukają Królestwa Bożego i jego sprawiedliwości", że "wszystko inne będzie im przydane".

 W naszych czasach, podobnie jak w czasach Jezusa Chrystusa, istnieje niezliczona rzesza ludzi, którzy cierpią na brak chleba, potrzebują pożywienia dla podtrzymania swego życia. Jezus współczuł tym głodnym ludziom i cudownie im przyszedł z pomocą.

Ty także powinieneś współczuć ludziom, którzy są głodni, całej tej rzeszy ludzi nie mających co włożyć do swoich ust, nie mających chleba, aby zaspokoić swój głód, nie mających odpowiedniego ubrania do okrycia i ochrony swego ciała, nie mających domu lub mieszkania, aby móc po ludzku żyć.

Z pewnością nie możesz uciec się do jakichś cudownych środków i nikt cię o to nie prosi. Niemniej, wymaga się od ciebie, abyś czynił to, co możesz. Jeśli możesz zaspokoić głód przynajmniej jednego człowieka - uczyń to!

Im więcej sprawiedliwości włożysz w swoje życie, tym mniej niesprawiedliwości będzie w świecie.

W rodzinie Bożej, którą wszyscy tworzymy, Maryja jest Matką naszego Starszego Brata i przez to jest Matką wszystkich braci. Gdy zgodziła się być Matką Jezusa, także z miłością zgodziła się być Matką wszystkich żyjących.

"Maryja, Matka, budzi serce synowskie drzemiące w każdym człowieku i w ten sposób prowadzi nas do rozwijania życia otrzymanego w sakramencie chrztu, przez który staliśmy się synami. Jednocześnie, poprzez ten macierzyński charyzmat powoduje w nas wzrost braterstwa. Maryja w ten sposób sprawia, że Kościół czuje się rodziną" (Puebla 295).

Maryjo, Matko Kościoła, obudź w nas serce syna i brata i połącz nas w budowaniu rodziny Bożej naszym życiem.

Tradycja chrześcijańska czci Maryję jako prawdziwą Matkę Kościoła. Papież Paweł VI streszcza w następujący sposób to odczucie Ludu Bożego: "Nie można mówić o Kościele, jeśli w nim nie jest obecna Maryja" (MC 28).

"Chodzi o obecność Niewiasty - wyjaśnia dokument z Puebla - która stwarza atmosferę rodzinną, wolę przyjmowania, miłości i szacunku dla życia. Jest sakramentalnym znakiem macierzyńskich cech Boga. Jest to rzeczywistość tak głęboko ludzka i święta, że budzi u wierzących modlitewny nastrój czułości, bólu i nadziei".

Święta Matko Kościoła, w Twoim obliczu kontemplujemy rysy miłości i uczucia naszego Boga i Ojca. Powierzamy się Twojej matczynej miłości i i ufamy miłosierdziu naszego Boga.

Najbardziej udane pociągnięcia pędzlem dla odmalowania obrazu Najświętszej Dziewicy wykonał Archanioł, pozdrawiając Maryję słowami: "Pełna łaski".

To jest rys charakterystyczny, określający Jej wewnętrzną fizjonomię i wyróżniający Ją spośród wszystkich innych osób. To Jej specyficzne Imię, które tylko do Niej się odnosi, ponieważ wyraża tę najwyższą rzeczywistość: Maryja była pełną łaski, ponieważ Bóg był w Niej.

Maryja, błyszczące słońce na niebie, niech zawsze przypomina słowa Jezusa: "Wy jesteście światłem dla świata".

"Ucieczko grzeszników" - odzywa się Kościół do Najświętszej Dziewicy, ponieważ Maryja troszczy się o grzeszników, szuka ich, wzywa i oczekuje, i przyjmuje tych, którzy się do Niej uciekają. Przyjmuje ich z macierzyńską dobrocią i współczuciem.

Leczy ich duchowe rany, oczyszcza z grzechów, dając im odczuć boleść, jaką czuje syn oddalający się od Ojca oraz żal i nawrócenie, które z powrotem przyprowadzają go do Niego.

Owocem troski dobrej Matki jest nawrócenie się synów, zmiana ich życia i zbawienie.

Panno, królująca w niebie blisko Boga, przemień nasze serca i dokonaj naszego szczęśliwego powrotu w ramiona Boga Ojca.

Gdy Biblia używa wyrazu "serce", odnosi je do najgłębszej istoty osoby. W ten sposób, mówiąc o Sercu Jezusa odnosimy się do Osoby Chrystusa i do Jego istoty. Podobnie wyrażenie: "Serce Maryi" określa samą Osobę Najświętszej Maryi Panny, Osobę jedyną i niepowtarzalną, lecz zawsze bliską ludziom, a szczególnie tym najpokorniejszym. Serce Maryi oznacza źródło życia duchowego, a w szczególności miłość, jaką kochała Boga i swoich braci, poświęcając się zbawczemu dziełu swego Syna.

Wszyscy, jako Jej dzieci, jesteśmy powołani do kontemplacji w Sercu Maryi Jej macierzyńskiej gotowości, wzoru "serca nowego" stworzonego przez Ducha Świętego, który w nas woła, aby uczynić z nas dzieci Boże w zmartwychwstałym Jezusie.

Niepokalane Serce Maryi, uproś nam u Ducha Świętego, który uczynił Cię Matką Jezusa, aby stworzył w nas nowe serce, godne Twego Syna.

Najświętsza Maryja Panna od samego momentu Zwiastowania miała głębokie, stałe i skuteczne postanowienie poświęcenia swego życia Osobie i dziełu swego Syna oraz współpracy z miłością nad zbawieniem ludzi.

Jej wola była zawsze zjednoczona z wolą Bożą, a płomień Jej gorliwości był ciągle żywy w obecności Jezusa Chrystusa, jak płomień wiecznej lampy przed tabernakulum.

Takie było Serce Maryi i takie powinno być twoje serce!

Panno szczęśliwa, ponieważ uwierzyłaś, ze w Tobie spełni się Słowo Boże, spraw, abym nie miała innego pragnienia, niż spełnianie woli Bożej.

Chóry anielskie śpiewają i wysławiają naszą Panią wstępującą do nieba. Widziałam Ją tak piękną jak zorza poranka, jak słońce błyszczące wysoko na niebie. Widziałam Ją tak piękną, tak promienistą - Królową na niebiosach, blisko Boga.

Maryjo Dziewico, Królowo nieba, pełna łaski, módl się za nami. Panno Maryjo, niech przez wszystkie wieki, wszyscy wysławiają naszego Boga!

Maryjo, która wyprzedziłaś nas w zmartwychwstaniu i w chwalebnym wniebowzięciu, niech Twoje Serce wskazuje nam zawsze drogę do chwały Boga.

Od samego początku życia Kościoła, do imienia Maryi zaczęto dodawać określenie "Dziewica".

Tak charakterystyczny jest przywilej dziewiczości Maryi, że Lud Boży nazywa Maryję po prostu "Dziewicą". Kiedy katolik słyszy to określenie, wie, że odnosi się ono do Maryi, Matki Bożej i że wyraża ono poczęcie życia Syna Bożego z inicjatywy zbawczej samego Boga.

Matko Dziewicza, Niewiasto odpowiedzi na plany Boże, naucz nas gotowości i poświęcenia, aby Bóg dysponował naszym życiem i prowadził nas do ukazania swojej miłości pośród ludzi.

Maryja potwierdziła swoje powołanie Matki-Służebnicy swoim "Niech się stanie", w dniu Wcielenia Syna Bożego.

Później, uciekając do Egiptu, czy patrząc na Syna cierniem ukoronowanego, biczowanego i ukrzyżowanego, Jej Serce pozostaje wierne tym wypowiedzianym wtedy słowom.

Całe nasze życie, szczególnie w chwilach trudnych doświadczeń, także powinno wyrażać to: "Niech się dzieje wola Boża".

Panno, która usłyszałaś od Archanioła zwiastowanie wielkiej tajemnicy o Bogu-Człowieku, spraw, abym ja także wcielała w życie Słowo Boże.

Chrystus pragnie, abyśmy w pełni żyli Jego życiem. Tak, jak to mówi św. Paweł, jesteśmy zaproszeni do osiągnięcia pełni dojrzałości w Chrystusie.

Chrystus także pragnie, abyśmy doświadczyli synowskiej czci w stosunku do Maryi i doszli do miłowania Jego Matki i naszej Matki w taki sposób, jak On Ją miłował.

Nie zadowalaj się miłowaniem Maryi tylko swoim sercem, zacznij Ją miłować Sercem Jej Syna, Jezusa - Jego uczuciami.

Panno Maryjo, Służebnico Pana, pragnę być Twoim niewolnikiem i być nim z miłości.

Zdrowaś Maryjo, pełna łaski, Pan wybrał Cię, aby dać nam swoją miłość. Zdrowaś Maryjo, z Ciebie narodziło się Słowo Ojca Przedwiecznego.

Zdrowaś Maryjo, Święta Matko Boża, Matko Ludu Bożego, zrodzonego pod krzyżem Chrystusa.

Zdrowaś Maryjo, wzywają Cię nasze wargi, nasze oczy oczekują światła Twojej mocy.

Panno, którą Bóg pomyślał od wieczności, od początku wszystkich czasów, naucz nas żyć zgodnie ze słowem Bożym.

Słowem, które najlepiej uwydatnia życie Najświętszej Maryi Panny jest słowo "Matka", ponieważ jest Nią Ona w podwójny sposób: jest Matką Jezusa i Matką duchową wszystkich ludzi.

Jezus, Jej Syn był zrodzony w miłości, lecz ile musiał wycierpieć, aby dać ludziom życie nadprzyrodzone.

Wybrana przez Boga dla odrodzenia ludzi do życia Bożego, Maryja musiała znosić podobne cierpienia, związane z tak wzniosłym Macierzyństwem. Pomyślmy, że Ona także cierpiała, aby dać nam życie Boże!

Panno Maryjo, bądź błogosławiona przez wszystkie pokolenia, bo dałaś nam Jezusa. Wyznawcy Chrystusa, nie liczmy naszych cierpień, przekazując światu Zbawienie.

Istnieje niezmierzone bogactwo w naszym przeżywaniu jedności z Chrystusem. Należy do niego - między innymi - mogące napełniać nas entuzjazmem, nabożeństwo i cześć do Maryi, rozważane jako uczestnictwo i kontynuacja w nas tej synowskiej czci Jezusa, jaką żywił On, w stosunku do swej Matki.

Nikt nie znał Jezusa tak, jak Ona! Nikt nie może też być lepszym Przewodnikiem do Jezusa, niż Ona! Nikt tak jak Ona nie może nauczyć nas miłości do Jezusa!

Najświętsza Panno, prowadź mnie zawsze drogą wiodącą do jedności z Jezusem i braćmi.

Serce Maryi zawsze kojarzy się nam z pokojem. Maryja przyjęła do swego Serca i swego łona Mesjasza, Króla Pokoju.

Pokój jest owocem miłości do Boga i do ludzi. Pokój buduje się na miłości i sprawiedliwości, które czynią ludzi synami Bożymi, solidarnymi w braterstwie. Taka jest bowiem ewangeliczna "szczęśliwość": szczęśliwi, którzy doprowadzają do pokoju, albowiem nazwani będą synami Bożymi (por. Mt 5,9).

Maryjo, Królowo Pokoju, pomóż nam budować pokój na solidarności i sprawiedliwości, które stanowią fundament dla trwałego i głębokiego pokoju.