Matka Boża Nieustającej Pomocy

Ikona - obraz

Wizerunek Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest ikoną, tzn. obrazem religijnym przeznaczonym do medytacji i modlitwy, dlatego malarz, który go sporządził, pragnął nie tyle dać wyraz swojej artystycznej fantazji, ile zakomunikować pewne przesłanie teologiczne. Czerpiąc z wielowiekowej tradycji sztuki chrześcijańskiej, starał się wyrazić rzeczywistość teologiczno-duchową, mającą służyć religijnemu poznaniu - poprzez medytację, oraz pobudzić do modlitwy, do wejścia w duchową relację z przedstawionymi na ikonie postaciami.

Wizerunek MBNP został namalowany na desce orzechowej o wymiarach 54 cm × 41,5 cm. Autorstwo obrazu przypisywane jest najgłośniejszemu malarzowi bizantyjskiemu wczesnego średniowiecza, mnichowi bazyliańskiemu św. Łazarzowi Zografosowi. Reprezentuje szkołę kreteńsko-wenecką i typ ikony Hodegetria ("Wskazująca Drogę"), nawiązuje także do ikony typu Eleusa. Został oczyszczony i odrestaurowany w 1866 r. i w latach 40. XX w. Przedstawia Matkę Bożą Bolesną, przyodzianą w ciemnoczerwoną suknię z niebieskim płaszczem i welonem, wskazującą na Chrystusa, swojego Syna. Po lewej stronie znajduje się archanioł Michał, niosący włócznię i gąbkę jako narzędzia ukrzyżowania Jezusa Chrystusa. Po prawej stronie archanioł Gabriel niosący trzybelkowy krzyż i gwoździe. Postacie są opisane grackimi literami:

• MP-ΘΥ - Maryja Matka Boga (po obu stronach górnej części obrazu)
• IC-XC - Jezus Chrystus (po prawej stronie głowy Dzieciątka Jezus)
• ΟΡМ - Archanioł Michał (nad aniołem)
• OΡГ - Archanioł Gabriel (nad aniołem).

Bogarodzica Dziewica przedstawiona frontalnie, napełnia wizerunek swą obecnością i zachęca do bezpośredniego dialogu. Jest to oznaka Jej świętości, gdyż tylko postaci, które nie osiągnęły pełni w Bogu pokazywane są na ikonach z profilu.

Głowę Bogarodzicy otacza nimb, zaś na chuście widoczne są dwie gwiazdy. Prawdopodobnie elementy te zostały domalowane w późniejszym czasie. Ośmioramienna Gwiazda nad czołem Maryi oznacza Jej wieczne dziewictwo i akcentuje Jej rolę jako Gwiazdy, która prowadzi do Jezusa, jak gwiazda betlejemska Mędrców ze Wschodu. Dziewica tu przedstawiona jest Gwiazdą Zaranną zapowiadającą pojawienie się Słońca, Prawdziwej Światłości, "która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi" (J 1,9). Ona jest Przewodniczką w życiu wiary, Nieustającą Pomocą. Gwiazda jest też symbolem Trójcy Świętej, zaangażowanej we Wcielenie Syna Bożego, kiedy to na Maryję zstąpił Duch Święty, a moc Najwyższego ją osłoniła (por. Łk 1,35), czyniąc Jej Serce całkowicie dyspozycyjne wobec zbawczej woli Boga. Wielu widzi w tej gwieździe również symbol macierzyństwa, gdyż w Maryi dziewictwo i macierzyństwo nie wykluczają się, lecz wzajemnie dopełniają. Druga niewielka gwiazda w kształcie krzyża nad prawym okiem Maryi, podkreśla Jej uczestnictwo w odkupieńczej misji Syna. Wyraz twarzy Matki Bożej jest poważny, jakby dotknięty cierpieniem, które przepowiedział Jej Symeon w czasie ofiarowania w świątyni. Wzrok Maryi jest skierowany w stronę oglądającego obraz, co wraz z gestem Jej ręki wskazującym na Jezusa, przypomina Jej słowa z wesela w Kanie Galilejskiej: "Uczyńcie wszystko, cokolwiek wam powie" mój Syn.

Jezus, przyodziany w zieloną tunikę z czerwonym pasem i okryty brązowym płaszczem, jest jakby przytulony do swej Matki, która Go podtrzymuje lewym ramieniem. Pan Jezus ma proporcje małego dziecka, ale wygląd młodzieńca. Na nogach ma sandały, z których jeden zsunął się z prawej nogi i zwisa u nogi na rzemyku. Wyraz twarzy Jezusa wskazuje na dopiero co pokonaną trwogę, dzięki temu, że jest w objęciach Matki, jakby znalazł w Jej ramionach schronienie i może patrzeć na narzędzia swojej męki jak Władca na poddanych. Powaga i krzyżowy nimb Chrystusa przypominają o boskim dziele Odkupienia, spełnionym na krzyżu. Jezus spogląda na złote tło ikony, które jest symbolem zmartwychwstania i wieczności.

Złoty kolor, który przeplata także płaszcz Maryi i Jezusa, jest oznaką świętości oraz tego, co boskie i niezniszczalne. Jest też symbolem nieba i przebywania w Królestwie Bożym.

Czerwony kolor tuniki Dziewicy, przez związek z ogniem i krwią, pierwiastkami życia, oznacza miłość uduchowioną, pełnię Ducha Świętego. Jest też symbolem ofiary Maryi, jej altruizmu i duchowego męczeństwa, wyniesienia i godności. Czerwień ogłasza jednocześnie, że największą siłą Kościoła jest miłość, moc Ducha Świętego, który uzdalnia do poświęcenia życia, do przelania krwi za braci (por. J 15,13)...

Zielony kolor tuniki Chrystusa, symbol życia, odnowy, młodości i odrodzenia duchowego, na ikonie oznacza życie wieczne, którego źródłem jest Bóg (por. J 1,4-5) i podkreśla bóstwo Chrystusa; poprzez Wcielenie to Życie stało się ludzkim życiem (por. J 1,14). Brązowy kolor Chrystusowego płaszcza - kolor słońca, gliny i gleby - oznacza, że Słowo stało się człowiekiem, Synem Maryi, współdzieląc z nami ludzką naturę i historię, ludzkie ciało, zniszczalne i poddane skutkom grzechu, podkreśla również niezwykły gest pokory Boga, uniżenia (kénōsis), krańcowy gest ubóstwa i wyniszczenia z miłości do człowieka (por. 2 Kor 8,9). Czerwony kolor przepaski, spinającej w jedno tunikę Chrystusa, mówi, że Wcielenie dokonało się z miłości posuniętej aż do przelania krwi, oznacza męczeństwo z miłości, ofiarę z życia dokonaną w mocy Ducha Świętego, by darować ludziom nowe życie. Połączenie barw zielonej i brązowej jest znakiem bóstwa i człowieczeństwa Chrystusa. Bóg stał się człowiekiem z miłości, która zaprowadziła Go aż na krzyż...

Koloryt twarzy postaci na ikonie Nieustającej Pomocy jest jaśniejszy niż w ikonach typowo kreteńskich, mających kolor ziemi, chcących podkreślić w ten sposób wymiar wcielenia i nawiązać do pierwszego Adama, ojca rodzaju ludzkiego... Równocześnie Chrystus na tej ikonie jest Nowym Adamem, który dokonał nowego stworzenia - odkupienia.

Usta, nos i czoło ikonicznych postaci są znakami głębi duchowej, skupionej kontemplacji i dobroci... Wąskie usta wyrażają głęboką duchowość postaci... Są one zamknięte, ponieważ kontemplacja wymaga ciszy i skupienia. Nos, długi i wąski..., wyraża szlachetność, nie nęcą go już zapachy świata, tylko ożywiający powiew Ducha. Uszy Dziewicy są na ikonie zaledwie zaznaczone, ukryte pod welonem - dźwięki świata już do nich nie docierają, słuchają tylko głosu Pana. Wysokie czoło ikonicznych postaci przyjmuje siłę Ducha Świętego i jest symbolem daru mądrości, nieodłącznego od miłości. Nabrzmiałe szyje Chrystusa i Dziewicy (wyraz tchnienia), również symbolizują pełnię Ducha, w której spełniło się dzieło Odkupienia. Duch Święty przepełnia właściwie wszystkie postaci ikony swoją niewidzialną, przemieniającą obecnością i tylko wprawne oko wierzącego, medytującego pod natchnieniem Ducha, potrafi ją dostrzec i odczuć poprzez wiarę. Osiągnięte w ten sposób piękno jest pięknem miłości duchowej, wewnętrznej, odbiciem wiecznej Miłości Boga...

Wskazująca dłoń Matki, spleciona z dłońmi Chrystusa, zwracającego się ku Ojcu, wyznaczają centrum graficzne ikony i stanowią klucz do zrozumienia jej głównego przesłania. Elementy te wytyczają jednocześnie właściwy kierunek medytacji nad tą ikoną: zapraszające spojrzenie Matki Boga nie skupia naszej uwagi na sobie, lecz kieruje ją na Syna, słuchającego i nieustannie wypełniającego zbawczą wolę Ojca. Dlatego przedstawiona tu Maryja to Przewodniczka (Hodegetria), która nieustannie wskazuje nam Drogę do Ojca. Drogą tą jest Chrystus, jak sam o sobie powiedział: "Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem" (J 14,6).

Historia ikony-obrazu

Tradycja przypisuje autorstwo Obrazu św. Łukaszowi Ewangeliście. Jednak ten rodzaj ikony był rozpowszechniony w średniowieczu na terenach greckich, serbskich i na Rusi. Badanie drewna z ikony wskazuje na czas powstania wizerunku między rokiem 1325 a 1480. Możliwe, że obraz powstał w Bizancjum lub w klasztorze Hilmadar na świętej górze Athos. Stamtąd mógł trafić na Kretę. Istnieją bowiem przekazy z 1495 r., mówiące, że na Krecie oddawano cześć cudownemu wizerunkowi Matki Bożej.

Z pojawieniem się pierwowzoru obrazu MBNP w Rzymie związana jest ciekawa tradycja, która przekazuje, że w XV w. pewien anonimowy kupiec z Kandii na Krecie, kiedy wyruszył do Rzymu, zabrał ze sobą "obraz Matki Boskiej, który Kreteńczycy wielce czcili, wsiadł na okręt i do Włoch się puścił" (Carocci SJ). Podczas tej podróży życiu pasażerów zagrażało poważne niebezpieczeństwo z powodu gwałtownej burzy i tylko cudowna pomoc Matki Bożej ocaliła wszystkich od zagłady.

Niektóre źródła przypuszczają, że ikona została przywieziona przez chrześcijan z Krety, którzy stamtąd uciekli przed zagrażającym tym terenom najazdom tureckim.

Na krótko przed śmiercią - jak podaje taż tradycja - kupiec pozostawił obraz swojemu przyjacielowi z poleceniem oddania go do kościoła. Ten jednak - mimo trzykrotnego napomnienia go przez samą Matkę Bożą - nie wypełnił ostatniej woli zmarłego, gdyż ikona bardzo spodobała się jego żonie. Jednakże pewnego dnia ich 6-letnia córeczka oznajmiła: "Widziałam tu w domu Panią, ale Panią tak piękną i miłą, jakiej w Rzymie nigdy nie widziałam, która tak do mnie przemówiła: «Powiedz twojej matce i dziaduniowi, że Matka Nieustającej Pomocy żąda, aby jej obraz wystawiono w jednym z kościołów w Rzymie»". W drugiej wizji Matka Boża miała przemówić do dziewczynki tymi słowy: "Chcę przebywać między moim kościołem ulubionym Matki Bożej Większej zwanym, a kościołem poświęconym mojemu przybranemu synowi, ukochanemu Janowi". Tak tradycja przypisuje samej Najświętszej Dziewicy nadanie obrazowi tytuł de perpetuo succursu ("Nieustająca Pomoc") i umieszczenie go, zgodnie z życzeniem Maryi, w kościele św. Mateusza przy ul. Merulana, znajdującego się pomiędzy słynnymi rzymskimi bazylikami: św. Jana na Lateranie i Matki Bożej Większej.

Kościół św. Mateusza został przydzielony w 1477 r. augustianom (Ordo Sancti Augustini, OSA; do 1963 augustianie-eremici, Ordo Eremitarum Sancti Augustini, OESA). Zakonnicy, 27 marca 1499 r., uroczyście wprowadzili do kościoła ikonę Matki Bożej, początkowo nazywaną "Madonną ze św. Mateusza". Umieszczono ją w ołtarzu głównym. Podczas wspaniałej procesji, związanej z wprowadzeniem obrazu do kościoła, wydarzył się cud uzdrowienia sparaliżowanej ręki pewnego mężczyzny, któremu udało się dotknąć obrazu. Ten i wiele innych cudów przyczyniły się do rozpowszechnienia kultu ikony MBNP. Co roku, 27 marca, obchodzono uroczystość, upamiętniającą dzień wniesienia ikony do kościoła. W związku z tym niektórzy przypuszczają, że tytuł Nieustająca Pomoc może być wynikiem pobożności maryjnej augustianów, którzy zwracali się do Maryi, swej Patronki, nazywając ją Matką Bożą Łaskawą, Pocieszenia, Dobrej Rady i Nieustającej Pomocy właśnie.

Wygląda na to, że od trzeciej dekady XVI w. kościół zaczął podupadać, być może na skutek dotkliwych działań wojennych (w tym spustoszenia Rzymu przez luterańskich najemników w czasie tzw. sacco di Roma w 1527 r.) i zmniejszającej się liczby zakonników. Doprowadziło to do tego, że decyzją papieża Innocentego X w 1652 r. klasztor został zlikwidowany, a kościół pozbawiony relikwii - w tym relikwii ramienia św. Mateusza Ewangelisty - które zostały przeniesione do bazyliki Matki Bożej Większej. Niektóre źródła podają, że właśnie w tym czasie zaginął pierwowzór-obraz MBNP.

Od 1739 r. świątynia była pod opieką irlandzkich augustianów, chociaż niektóre źródła podają, że zakonnicy już od 2 VII 1656 r. korzystali z tamtejszego klasztoru, traktując go jako główny dom swojej prowincji rzymskiej, i że za pontyfikatu Klemensa IX (1667-1669) kościół został odnowiony i ozdobiony. Niemniej jednak, po zajęciu miasta przez wojska napoleońskie w 1798 r., kościół został zdewastowany i w 1810 r. rozebrany pod pretekstem rozbudowy Via Merulana czy budowy fortyfikacji miasta w tym miejscu.

Augustianie, opuszczając zniszczony kościół, przenieśli obraz do kościoła św. Euzebiusza (Chiesa di Sant'Eusebio), wybudowanego na starożytnej nekropolii ok. 360 r. przez papieża Liberiusza, przekazanego celestynom (Congregatio Coelestinorum, OSBCoel) w 1289 r., którzy zbudowali przy kościele klasztor, w 1627 r. podniesiony do godności opactwa. Kongregacja Celestynów została zniesiona na rozkaz rządu cesarskiego napoleońskiego w 1810 r. Kompleks został przekazany jezuitom, którzy wykorzystywali klasztor jako dom rekolekcyjny. Ci z kolei zostali wypędzeni w 1873 r., kiedy klasztor został przejęty przez państwo (obecnie zajęty przez Pubblica Sicurezza). W 1889 r. kościół jako parafialny został przekazany księżom diecezjalnym.

W 1819 r. irlandzcy augustianie przenieśli się wraz z ikoną do nowego domu przy kościele Najśw. Maryi Panny w Posterula, nieopodal mostu Umberto I na rzece Tyber. Ponieważ w tym kościele był już czczony obraz Matki Bożej Łaskawej, więc obraz MBNP znalazł się w prywatnej kaplicy augustianów. Tam jako ministrant posługiwał Michał Marchi, któremu sędziwy już zakonnik br. Augustyn Orsetti († 1853) opowiadał o obrazie "Madonny ze św. Mateusza" jako cudownym.

W styczniu 1855 r., redemptoryści (Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela, CSsR) - zał. przez św. Alfonsa Marię Liguoriego 9 XI 1732 r., zakupili posiadłość wzdłuż Via Merulana, gdzie znajdowały się ruiny kościoła św. Mateusza i klasztoru augustianów. W latach 1855-1859 wybudowali tam neogotycki kościół ku czci Najświętszego Odkupiciela, dedykowany św. Alfonsowi Marii (Sant’Alfonso Maria de Liguori all’Esquilino), przebudowany w latach 1898-1900. W nowym domu zakonnym redemptorystów 24 XII 1855 r. grupa młodych mężczyzn rozpoczęła nowicjat. Był wśród nich Michał Marchi.

Redemptoryści żywo interesowali się historią swej nowej posiadłości. Kronikarz redemptorski natknął się na informację, że w kościele św. Mateusza znajdowała się cudowna ikona MBNP. Kiedy 7 II 1863 r. o. Francesco Blosi SJ wspomniał podczas kazania o maryjnej ikonie, o. Michał Marchi CSsR przypomniał sobie opowieści br. Augustyna Orsettiego. Dzięki temu udało się odnaleźć ikonę. Redemptoryści podjęli starania o przeniesienie obrazu do kościoła św. Alfonsa. Papież Pius IX udzielił pozwolenia 11 XII 1865 r. i zobowiązał redemptorystów, aby uczynili ikonę znaną na całym świecie. Ojcowie Michał Marchii i Ernest Bresciani 19 I 1866 r. poszli do kościoła Matki Bożej z Posterula i otrzymali obraz od augustianów. Renowację obrazu Pius IX zlecił polskiemu artyście Leopoldowi Nowotnemu (1820-1870).

Od lewej: Ikona przed odnowieniem w 1866 r., nawa główna sanktuarium MBNP w Rzymie, Ikona po odnowieniu. Źródło: Wikipedia.

Oddanie odrestaurowanej ikony do kultu publicznego w kościele św. Alfonsa nastąpiło 26 IV 1866 r. Zaś 23 VI 1867 r. obraz został uroczyście ozdobiony koronami papieskimi, co odebrano jako oficjalny akt uznania dla maryjnej ikony. W 1876 r. ustanowiono liturgiczne święto MBNP (z własnym oficjum, modlitwami i czytaniami mszalnymi), najpierw wyznaczone na niedzielę przed 24 czerwca, czyli uroczystością św. Jana Chrzciciela, później ustalono 27 czerwca jako dzień poświęcony Matce Bożej Nieustającej Pomocy.

Nabożeństwo

Dzięki staraniom redemptorystów w 2 poł. XIX w. nabożeństwo do MBNP zaczęło rozszerzać się po całym świecie. Pierwszą autentyczną kopię rzymskiego obrazu przekazał o. Edward Douglas CSsR do sanktuarium redemptorystów w Bishop Eton (Liverpool, Anglia) w maju 1866 r. Wkrótce potem tysiące kopii obrazu zostało wysłanych z rzymskiego sanktuarium do wielu krajów świata. Powstały też liczne sanktuaria, gdzie czczone są kopie rzymskiego obrazu, koronowane z powodu wielu łask otrzymanych na modlitwie przed ikoną Nieustającej Pomocy. Od 1871 r. powstawały także bractwa MBNP, dekretem papieskim z 2 VII 1876 r. połączone w Arcybractwo MBNP i Świętego Alfonsa. Na przełomie XIX i XX w. rozwijało się nabożeństwo do MBNP, polegające na czytaniu próśb i podziękowań, wygłoszeniu kazania, odmówieniu modlitwy do MBNP oraz błogosławieństwie chorych - odprawiane najczęściej w pierwszą niedzielę miesiąca, którego porządek przejmowały też inne pobożne stowarzyszenia, jak konfraternia Sùplica Perpetua (zał. 1878, Chile) czy Straż Honorowa MBNP (zał. 1926, Alzacja).

W kościele św. Alfonsa w Saint Louis (USA) od 1916 r. urządzano szczególnie uroczyście triduum przed uroczystością MBNP. Uczestniczyło w nich tak dużo wiernych, że postanowiono to przygotowanie przedłużyć do 9 dni. W 1922 r. frekwencja czcicieli MBNP w ciągu 9 dni wyniosła 37 tys., a w następnym już 65 tys. Dlatego redemptoryści postanowili odprawiać podobne nabożeństwo co tydzień, we wtorki. W ten sposób zrodziło się nowe nabożeństwo do MBNP, zachowując jego porządek, który obowiązywał w miesięcznych nabożeństwach Arcybractwa MBNP. Tę formę kultu MBNP rozpoczęto 11 lipca 1922 r. i nazywano ją "Novendialiami", czyli nabożeństwem odprawianym na sposób nowenny. Taki stan trwał aż do 1928 r., kiedy to dla wprowadzonej cyklicznej formy tego nabożeństwa zaproponowano nazwę "Nieustanna Nowenna", która przyjęła się powszechnie jako określenie tego nabożeństwa, dziś odprawianego w wielu parafiach najczęściej w środy.

Do dziś ogólny schemat nabożeństwa nie uległ zmianie, choć były podejmowane próby aktualizacji treści Nowenny. W 1973 r. dokonano rewizji treści Nowenny, aby ją dostosować do wymogów odnowy liturgicznej Soboru Watykańskiego II. Jednak już w latach 90. pojawiły się głosy kolejnej nowelizacji struktury i treści Nowenny, aby mogła ona odzwierciedlać znaki czasu i bardziej solidną mariologię. W roku obchodów 150-lecia Ikony (2016) została opublikowana nowa wersja Nowenny, która miała na celu odnowienie autentycznego nabożeństwa do MBNP, dostosowanie treści do znaków czasu, nowych problemów i wyzwań, przed którymi stoi współczesny świat.

Jak czytamy we wstępie do zrewidowanej Nowenny z 2016 r., celem tego nabożeństwa jest nie tylko zaniesienie naszych potrzeb i aspiracji do Boga za wstawiennictwem MBNP, ale także pozwolenie Maryi, by prowadziła nas do Jezusa, abyśmy mogli iść za Nim - prawdziwą drogą do Boga. Nowenna jest także wspaniałym środkiem do tego, abyśmy modląc się przez dziewięć dni, kontemplowali znaczenie całej ikony i jej poszczególnych części. Celem tej kontemplacji jest przeżywanie naszego codziennego życia i doświadczeń na wzór Maryi - podążając drogą Jezusa ku prawdziwemu szczęściu i pokojowi.

W Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela (Redemptoryści) - święto.
W diecezji toruńskiej: Głównej Patronki diecezji - uroczystość.
W diecezji pelplińskiej - wspomnienie obowiązkowe.

Czytania liturgiczne

I czytanie (Iz 7,10-14)
Panna porodzi Syna

Pan przemówił do Achaza tymi słowami: "Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Otchłani, czy to wysoko w górze".

Lecz Achaz odpowiedział: "Nie będę prosił i nie będę wystawiał Pana na próbę".

Wtedy rzekł Izajasz: "Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam naprzykrzać się ludziom, iż naprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel".

Psalm 71(70) (1-2.3-4a.5.12)

Ref. Panie, mój Boże, pośpiesz mi z pomocą.

W Tobie, Panie, ucieczka moja, *
niech wstydu nie zaznam na wieki.
Wyzwól mnie i ratuj w Twej sprawiedliwości, *
nakłoń ku mnie swe ucho i ześlij ocalenie.

Bądź dla mnie skałą schronienia *
i zamkiem warownym, aby mnie ocalić,
bo Ty jesteś moją opoką i twierdzą. *
Boże mój, wyrwij mnie z rąk niegodziwca.

Bo Ty, mój Boże, jesteś moją nadzieją, *
Panie, Tobie ufam od lat młodości.
O Boże, nie stój z daleka ode mnie, *
Boże, pośpiesz mi z pomocą.

II czytanie (Ap 12,1.3-6a.10ab)
Wielki znak ukazał się na niebie

Wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.

Ukazał się też inny znak na niebie: Oto wielki Smok ognisty, ma siedem głów i dziesięć rogów, a na głowach siedem diademów. Ogon jego zmiata trzecią część gwiazd z nieba i rzucił je na ziemię. Smok stanął przed mającą urodzić Niewiastą, ażeby skoro tylko porodzi, pożreć jej Dziecko. I porodziła Syna - mężczyznę, który będzie pasł wszystkie narody rózgą żelazną. Dziecko jej zostało porwane do Boga i do Jego tronu. Niewiasta zaś zbiegła na pustynię, gdzie ma miejsce przygotowane przez Boga.

I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: "Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca".

Aklamacja (Por. J 19, 25-27)
Obok krzyża Jezusa stała Jego Matka * i uczeń, którego miłował. * Jezus rzekł do ucznia: "Oto Matka twoja"..

Ewangelia (J 19,25-27)
Oto Matka twoja

Obok krzyża Jezusa stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena.

Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: "Niewiasto, oto syn Twój". Następnie rzekł do ucznia: "Oto Matka twoja". I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

Modlitwy mszalne

Kolekta

Panie Jezu Chryste, Ty dałeś nam swoją Rodzicielkę Maryję, której sławny obraz czcimy, jako Matkę gotową nieustannie pomagać; † spraw, abyśmy gorliwie wypraszając Jej macierzyńską pomoc, * nieustannie doznawali owoców Twojego odkupienia. Który żyjesz i królujesz z Bogiem Ojcem w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

Modlitwa nad darami

Panie, nasz Boże, niech dzięki Twojemu miłosierdziu i przez wstawiennictwo Najświętszej Dziewicy i Matki, Maryi, † Ofiara ta wyjedna nam szczęście i pokój * w życiu teraźniejszym i przyszłym. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Prefacja nr 55-58.

Modlitwa po Komunii

Oddając cześć Bożej Rodzicielce Maryi, Matce Nieustającej Pomocy, zostaliśmy pokrzepieni zbawiennym Sakramentem, † pokornie błagamy Cię, Boże, * abyśmy w wieczności radowali się owocami odkupienia. Przez Chrystusa, Pana naszego.

Modlitwy do MBNP

Nieustanna Nowenna

Nowenna do NMP Nieustającej Pomocy (2016)

Nowenna do NMP Nieustającej Pomocy (1973)

Litania do NMP Nieustającej Pomocy (1)

Litania do NMP Nieustającej Pomocy (2)

Litania do NMP Nieustającej Pomocy (3)

Koronka Nieustającej Pomocy