W gromnicznym świetle

2 lutego - Święto Ofiarowania Pańskiego. Do czasu posoborowej odnowy liturgicznej święto to było uznawane za jedno z trzech najważniejszych obchodów świątecznego cyklu, obok Bożego Narodzenia (25 XII) i Objawienia Pańskiego (6 I).

Nazwa święta

W liturgii greckiej święto nazywano Υπαπαντή του Κυρίου (gr. Hypapante tou Kyriou), czyli "spotkanie Pana". Jednak ze względu na biblijną treść święta przyjęła się nazwa "Ofiarowanie Pańskie", a w starszej formie rytu rzymskiego nazywane było świętem Oczyszczenia [Najśw. Maryi Panny] (gr. Εορτή του Καθαρισμού - eorte ton Katarismon). W Polsce nazywane jest świętem Matki Bożej Gromnicznej i kończy tradycyjny okres Bożego Narodzenia (okres liturgiczny kończy się świętem Chrztu Pańskiego), kończąc Zwyczaj śpiewania kolęd i trzymania dekoracji Bożonarodzeniowych. Święto zamyka cykl uroczystości związanych z objawieniem się światu Słowa Wcielonego. Liturgia po raz ostatni w tym roku ukazuje Chrystusa jako Dziecię.

Od 1997 r. 2 lutego Kościół powszechny obchodzi ustanowiony przez Jana Pawła II Dzień Życia Konsekrowanego, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu poprzez śluby zakonne, będące zobowiązaniem życia według rad ewangelicznych (w posłuszeństwie, ubóstwie i czystości). Papież ustanowił Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, stwarzając okazję do głębszej refleksji całego Kościoła nad darem życia poświęconego Bogu. Matka Najświętsza ofiaruje Panu Bogu największy Dar, który otrzymała - Syna, Jezusa Chrystusa, a tym samym składa w ofierze siebie. Podobną ofiarę z siebie samych z miłości do Chrystusa składają osoby konsekrowane. Podkreślił to Jan Paweł II, mówiąc: "Ofiarowanie Jezusa staje się wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia dla tych, którzy powołani są, aby odtworzyć w Kościele i w świecie, poprzez rady ewangeliczne, «charakterystyczne przymioty Jezusa, dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo»".

Źródło biblijne i treść święta

Źródłem święta jest przekaz z Ewangelii według św. Łukasza o ofiarowaniu Pana Jezusa w świątyni jerozolimskiej przez Józefa i Maryję (Łk 2,22-24). Zwyczaj ten był zakorzeniony w tradycji Starego Testamentu. Ze względu na to, że w noc wyjścia z niewoli egipskiej pierworodni synowie Izraela zostali ocaleni (por. Wj 13,29), każdy pierworodny syn u Żydów był uważany za własność Boga.

Prawo Mojżeszowe (por. Wj 13,2.12.15; Lb 18,15) pouczało, że pierworodnego chłopca należy przedstawić Panu i dokonać symbolicznego wykupienia, składając na ofiarę baranka albo - w przypadku ludzi ubogich - parę synogarlic lub młodych gołębi. Wiązało się to również z oczyszczeniem matki po urodzeniu dziecka (por. Kpł 12,1-8), które czasem niewłaściwie utożsamiano z praktyką tzw. wywodu w Kościele katolickim, czyli obrzędem błogosławieństwa kobiety po urodzeniu dziecka (łac. Benedictio mulieris post partum).

Pochodzenie święta

Możemy przypuszczać, że - tak jak inne przekazy o dzieciństwie Jezusa - to wydarzenie było wspominane przez pierwszych chrześcijan, ale oficjalnie mogło być celebrowane najwcześniej po edykcie mediolańskim (313 r.). Na pewno było ono obchodzone w Jerozolimie pod koniec IV w. Wspomina bowiem o nim bogata pątniczka Egeria w swoim Itinerarium [*] - pamiętniku z pielgrzymki po Ziemi Świętej, którą odbyła w latach 381-384. Czytamy tam, że święto obchodzono 40 dni po Objawieniu Pańskim. Nie podaje nazwy święta, opisuje tylko uroczystą procesję do Bazyliki Zmartwychwstania i porównuje je do Świąt Wielkanocnych.

Leksykon ormiański z pocz. V w. - cenne źródło mówiące o liturgii jerozolimskiej, oraz pochodzące z tego samego okresu trzy kazania na Objawienie Pańskie Hezychiusza - prezbitera kościoła jerozolimskiego († po 451 r.), potwierdzają istnienie święta w Jerozolimie. Wskazują one na Jerozolimę jako miejsce ustanowienia tego święta.

Ponieważ chrześcijański Wschód celebrował Narodzenie Pańskie 6 stycznia, dlatego święto Hypapante obchodzono 40 dni później, czyli 14 lutego. Kiedy w 1 poł. VI w. Kościoły wschodnie przyjęły datę Bożego Narodzenia na dzień 25 grudnia, dzień święta Ofiarowania Pańskiego cesarz Justynian I Wielki (527-565) swoim rozporządzeniem postanowił przenieść na 2 lutego, ale jak wynika z historycznych przekazów, święto było nadal obchodzone 14 lutego conajmniej do 602 r., czyli do uzurpacji bizantyjskiego tronu w Konstantynopolu przez Fokasa (602-610).

Symbolika liturgiczna

Odnowiona liturgia zwraca uwagę przede wszystkim na fakt ofiarowania w świątyni jerozolimskiej Dziecięcia-Zbawiciela. W Jego osobie Bóg ofiaruje Siebie za zbawienie świata i to jest najgłębszy sens wydarzenia, którego pamiątkę Kościół obchodzi 2 lutego.

Kościół jako Oblubienica wychodzi na spotkanie Chrystusa-Oblubieńca. W tym spotkaniu pośredniczy postać starca Symeona i prorokini Anny.

Symbolika światła

Światło symbolizuje Chrystusa, który wyprowadza ludzkość z ciemności grzechu. O świetle mówi się już w odniesieniu do Bożego Narodzenia, lecz wówczas "światłość, która w ciemności świeci" przyjmuje tylko naród wybrany w osobach Maryi i Józefa oraz pasterzy obecnych przy żłóbku w Betlejem. W dniu Objawienia Pańskiego z ciemności do Światła przychodzi świat pogański w osobach Mędrców ze Wschodu, a w święto Ofiarowania Pańskiego Jezus jest ogłoszony przez starca Symeona jako Światło oświecające pogan. Stąd zrodził się zwyczaj przynoszenia i poświęcania świec w tym dniu podczas Mszy świętej. Obecnie w Mszale Rzymskim obrzęd błogosławieństwa światła i procesja ze świecami rozpoczyna uroczyste sprawowanie Eucharystii. Kapłan wypowiada słowa modlitwy, w której prosi, aby "wszyscy, którzy zgromadzili się w tej świątyni z płonącymi świecami, mogli kiedyś oglądać blask chwały Chrystusa". To odniesienie do spotkania z Panem w wieczności oraz czytana Ewangelia o spotkaniu z Symeonem sprawiają, że pobłogosławione 2 lutego świece te są zapalane podczas udzielania Komunii świętej chorym, przy udzielaniu sakramentu chorych oraz przy umierającym.

Procesja ze świecami jest jedną z najstarszych w Kościele. Jest ona już znana od końca VII w., kiedy to papież Sergiusz I (687-701) wprowadził w dniu 2 lutego, nazywanym dniem św. Symeona, procesję wyruszającą od Forum Romanum do bazyliki Matki Bożej Większej. Uczestnicy procesji wyruszali o brzasku, trzymając w ręku płonące świece. Miała ona charakter pokutny, dlatego papież i jego diakom zakładali szaty liturgiczne koloru czarnego. Ma to związek z faktem zadośćuczynienia za pogański zwyczaj obchodzenia rzymskiego święta ku czci Fauna, tzw. Luperkalii. Przy okazji tych pogańskich obchodów zdarzały się wyuzdane ekscesy. Dlatego chrześcijanie starali się wykorzenić ten zwyczaj, reinterpretując go w duchu historii biblijnej.

Stopniowo procesja zmieniała swój charakter, aby w Średniowieczu stać się uroczystym pochodem Kościoła, witającego swego Króla. Z tego względu święto nazywano nawet "uroczystością świec". Obrzędy związane ze światłem i świecami oraz z Maryją wspominaną w związku z ofiarowaniem Pana w świątyni wpłynęły na spojrzenie na święto z perspektywy maryjnej, wyrażane w nazwie święta Matki Bożej Gromnicznej. Uroczyście poświęcane 2 lutego w kościołach świece nazywane są gromnicami.

W związku z ustanowieniem dnia 2 lutego Świętem Życia Konsekrowanego, w wielu zakonach i zgromadzeniach zakonnych przyjął się zwyczaj, że osoby konsekrowane odnawiają w tym dniu swoje śluby zakonne, zazwyczaj trzymając w ręce zapaloną świecę gromniczną.

Świąteczne zwyczaje

Przez wieki wierzono, że Maryja jako Ta, która sprowadziła na ziemię Chrystusa - Światłość świata, przez Niego broni swoje dzieci od wszelkiego zła, w tym od klęsk żywiołowych. Wielkim wrogiem domostw były dawniej pioruny, które uderzając w drewniane zabudowania, wywoływały pożary, nieraz niszcząc całe osiedla. Właśnie od tych gromów miała strzec domy świeca poświęcona w święto Ofiarowania Chrystusa. Stąd nazwano ją gromnicą i zapalano w czasie burzy, by prosić Matkę Bożą o ochronę. Ten zwyczaj w niektórych rodzinach zachował się do dziś.

Gromnicę wręczano również konającym, aby ochronić ich przed napaścią złych duchów. Panuje bowiem przekonanie, że w tej decydującej chwili szatan w sposób szczególny walczy o dusze ludzkie. Gromnica pozostawiona w rękach zmarłego jest również symbolem jego czuwania i "dobrych czynów", które przedstawi Chrystusowi Maryja, Matka Miłosierdzia podczas spotkania z Chrystusem-Oblubieńcem - na wzór ewangelicznych "roztropnych panien" czekających na przyjście oblubieńca (por. Mt 25,1-13). Tym samym gromnica wyraża wiarę w to, że Maryja poprowadzi duszę umierającego do wiekuistej światłości, jak przyniosła do świątyni Jezusa - Światłość Prawdziwą.

Na wielu obrazach, przedstawiających Matkę Bożą Gromniczną, widzimy Ją ze świecą i Dzieciątkiem w rękach oraz z towarzyszącymi Jej wilkami. Nawiązują one do ludowej legendy, która przekazuje, że w pewną zimną noc lutego za Maryją Panną skradał się wilk. Tego wilka szukali chłopi, aby go zabić. Spotkaną na drodze Maryję chłopi zapytali, czy nie widziała wilka. Matka Boża nie wydała wilka, lecz powiedziała, aby szukali wilka we własnych sercach i odesłała ich do domu. Gdy chłopi odeszli, spod jej płaszcza wysunęła się głowa wilka. Maryja skarciła go, ale nie była w stanie wydać wilka, gdyż jego cierpienie wzruszyło Jej serce.

Legenda ta przypisała Matce Bożej Gromnicznej podwójną funkcję: chroniącej wilki przed polującymi na nie ludźmi i chroniącej ludzi i zwierzęta przed podchodzącymi pod ich zagrody wilkami. Dlatego kiedy zimą słyszano wycie wilków, gospodarze wypalali płomieniem gromnicy krzyże na drzwiach pomieszczeń, w których przebywały zwierzęta, a na wiosnę na miedzach zakopywano kawałki gromnic. Wierzono też, że Matka Boża chodzi po polach i miedzach z zapaloną gromnicą, ochrania oziminy przed wymarznięciem i oświetla drogę zbłąkanym wędrowcom.

Czasem przedstawiano również Matkę Bożą Gromniczną z koszyczkiem lub znajdującym się u Jej stóp gniazdkiem ze skowronkami. Wierzono bowiem, że 2 lutego po raz pierwszy, mimo panującego jeszcze mrozu, odezwie się skowronek.

Żywiono też przekonanie, że połknięcie dymu z gromnicy zapobiegnie próchnicy i bólowi gardła. W okolicach Łowicza obwiązywano gardło nitką z konopi poświęconych razem z gromnicą. Na Podlasiu płomieniem gromnicy opalano dzieciom końce włosów w przekonaniu, że to je ochroni przed chorobami uszu.

Cieśle umieszczali zastygły wosk z gromnicy - "na szczęście" - między belkami nowo wzniesionego domu. Kreślono też płonącą gromnicą znak krzyża na drzwiach, piecu, oknach i belkach stropowych, jako "zapory przeciw nieczystym siłom i nieszczęściom". Na tak zwanym tragarzu, czyli najważniejszej belce sufitowej, wypalano gromnicą krzyż. Gospodarz obchodził z zapaloną gromnicą całe swoje obejście i dom, klękając na każdym progu, aby złe moce nie miały przystępu do zagrody. Obcięty od spodu kawałek gromnicy dawany był natomiast psu, by zwierzę dobrze pilnowało obejścia.

Wracając z kościoła, poświęconą płonącą gromnicę zanoszono do domu, aby od tego ognia rozpalić domowy ogień, co miało zwiastować zgodę i miłość w rodzinie. Czuwano przy tym, aby świeca nie zgasła, gdyż miałoby to oznaczać śmierć kogoś z rodziny w najbliższym roku. Od gromnicy zapalano ognie w kuchni, w piecach i w umieszczonej przed świętym obrazem lampce oliwnej. Błogosławiono nią dobytek.

Wierzono ponadto, że trzeszczenie palącej się gromnicy zapowiada burzliwe lato.

Ludowe przysłowia

2 lutego był dniem przełomowym w oświadczynach. Jeśli bowiem do tego dnia kawaler nie zjawił się z nimi, panny na wydaniu, mając na względzie uniemożliwiający wesele Wielki Post, wołały:

W dzień Panny Gromnicznej, bywaj zdrów, mój śliczny!

Przysłowia związane z pogodą:

Gromnica, zimy połowica.

Na Gromniczną Pan Bóg daje czasem mróz, czasem roztaje.

Gdy w Gromniczną jest ładnie, dużo śniegu jeszcze spadnie.

Gdy słońce świeci na Gromnicę, to przyjdą mrozy i śnieżyce.

Gdy w Gromnicę z dachów ciecze, zima jeszcze się przewlecze.

Gdy w Gromnice pięknie wszędzie, tedy dobra wiosna będzie.

Gdy na Gromnice roztaje, kiepskie będą urodzaje.

Na Gromniczną mróz - chowaj chłopie sanie, szykuj wóz" - jeśli Gromniczna będzie mroźna to wiosna będzie wczesna.

Gdy na Gromnicę mróz, będzie dużo zbóż.

Gdy na Gromnicę dzień pogodny, będzie roczek płodny i miodny.

W Strzeszynie koło Gorlic w dzień MB Gromnicznej sprawdzały gospodynie, czy wiszą sople lodowe przy strzechach, jeśli tak to mawiały, że "będzie uroda wielka na len".

Oprac. MARYJNI.PL

Zobacz również:

Litania do Matki Bożej Gromnicznej: [ 1 ] [ 2 ]
Koronka do Matki Bożej Uzdrowienie chorych
Nowenny do NMP z Lourdes (2-10 II)

[*] W odkrytym w 1884 r. manuskrypcie w Arezzo (Toskania) przez Gian Francesco Gamurriniego znajduje się relacja z pielgrzymki do Ziemi Świętej pewnej kobiety o imieniu Egeria. Wśród zapisków z pobytu w Jerozolimie (ok. 386 r.), znajduje się następująca notatka: "Czterdziesty dzień po Epifanii jest tu obchodzony naprawdę bardzo uroczyście. Tego dnia ma miejsce procesja do Anastasis [Bazylika Zmartwychwstania] i wszyscy w niej biorą udział, jak i wszystko jest sprawowane w sposób uroczysty, podobnie jak podczas Paschy. Wszyscy kapłani i biskup wygłaszają kazania, komentując fragment Ewangelii, w którym wspomina się, że św. Józef i Maryja w czterdziestym dniu zanieśli Pana do świątyni i że Symeon i prorokini Anna, córka Manuela, Go zobaczyli, wspomina się także słowa, które oni wypowiedzieli podczas tej wizyty, i dar, który rodzice złożyli".

Źródła

Egeria (pątniczka)- pl.wikipedia.org
Itinerarium Egeriae- niedziela.pl
Matka Boża Gromniczna- przewodnik-katolicki.pl
Matka Boża Gromniczna...- katolik.pl
Matka Boska Gromniczna i Imbolc- lukaszluczaj.pl
Matka Boża Gromniczna nie tylko chroni przed wilkami- deon.pl
Obecność Matki Boskiej Gromnicznej w polskiej poezji, literaturze i malarstwie- brzozowiana.pl
Ofiarowanie Pańskie- liturgia.wiara.pl
Ofiarowanie Pańskie- niezbednik.niedziela.pl
Wywód to błogosławieństwo niewiasty po porodzie a nie "oczyszczenie"- ornatowski.com
Η γιορτή της Υπαπαντής του Κυρίου- vimaorthodoxias.gr
Η Εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου- agiosgeorgiosfragkoudi.blogspot.com
Η Εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου- xristianikes-skepseis.blogspot.com
Υπαπαντή του Κυρίου: Τι γιορτάζουμε σήμερα- orthodoxianewsagency.gr
Υπαπαντή του Κυρίου: Τι γιορτάζουμε στις 2 Φεβρουαρίου- fiftififti.eu

Błogosławieństwo i procesja ze świecami

Antyfona (por. Iz 35,4-5). Oto nasz Pan przyjdzie z mocą i oświeci serca sług swoich. Alleluja.

K. Drodzy bracia i siostry, przed czterdziestoma dniami obchodziliśmy święto Narodzenia Chrystusa. Dzisiaj wspominamy dzień, w którym Jezus został przedstawiony w świątyni. W ten sposób nie tylko wypełnił przepis prawa Starego Testamentu, lecz spotkał się ze swoim ludem, który z wiarą Go oczekiwał. Symeon i Anna prowadzeni i oświeceni przez Ducha Świętego przybyli do świątyni, poznali Chrystusa i z radością wyznali wiarę w Niego. Podobnie i my, zgromadzeni przez Ducha Świętego, dążmy na spotkanie z Chrystusem. Znajdziemy Go i poznamy przy łamaniu chleba, a kiedyś spotkamy się z Nim, gdy przyjdzie w chwale.

(wersja A) Módlmy się. Boże, źródło wszelkiego światła. Ty dzisiaj ukazałeś sprawiedliwemu Symeonowi światło na oświecenie pogan, † pokornie Cię błagamy: pobłogosław + te świece i przyjmij prośby swojego ludu, który się zgromadził, aby je nieść ku Twojej chwale; * spraw, niech drogą cnót dojdzie do światłości bez końca. Przez Chrystusa, Pana naszego.

(wersja B) Módlmy się. Boże, światłości prawdziwa, źródło światła wiecznego, † oświeć serca wiernych, aby wszyscy, którzy zgromadzili się w tej świątyni, z płonącymi świecami, * mogli kiedyś oglądać blask Twojej chwały. Przez Chrystusa, Pana naszego.

Czytania liturgiczne

I czytanie (Ml 3,1-4)

To mówi Pan Bóg:

"Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie.

Oto nadejdzie, mówi Pan Zastępów. Ale kto przetrwa dzień Jego nadejścia i kto się ostoi, gdy się ukaże? Albowiem On jest jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Usiądzie więc, jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro, a wtedy będą składać Panu ofiary sprawiedliwe. Wtedy będzie miła Panu ofiara Judy i Jeruzalem, jak za dawnych dni i lat starożytnych".

Psalm (24,7-8.9-10)

Ref. Pan Bóg Zastępów, On jest Królem chwały.

Bramy, podnieście swe szczyty, †
unieście się odwieczne podwoje, *
aby mógł wkroczyć Król chwały.
Kto jest tym Królem chwały?
Pan dzielny i potężny, *
Pan potężny w boju.

Bramy, podnieście swe szczyty, †
unieście się odwieczne podwoje, *
aby mógł wkroczyć Król chwały.
Kto jest tym Królem chwały? *
Pan Zastępów: On jest Królem chwały.

II czytanie (Hbr 2,14-18)

Ponieważ dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i Jezus także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli. Zaiste bowiem nie aniołów przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe.

Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu. W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom.

Aklamacja (Łk 2,32). Światło na oświecenie pogan * i chwała ludu Twego, Izraela.

Ewangelia (Łk 2,22-40)

Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: "Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu". Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.

A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż nie zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: "Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela". A jego ojciec i matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: "Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu".

Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy.

A gdy wypełnili wszystko według prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Modlitwy mszalne

Antyfona na wejście (por. Ps 48[47],10-11). Przyjęliśmy, Boże, Twoje miłosierdzie we wnętrzu Twej świątyni. * Jak imię Twe, Boże, tak i chwała Twoja sięga po krańce ziemi. * Prawica Twoja pełna jest sprawiedliwości.

Kolekta

Wszechmogący, wieczny Boże, Twój Jednorodzony Syn, który przyjął nasze ludzkie ciało, został w dniu dzisiejszym przedstawiony w świątyni, † pokornie Cię błagamy, * spraw, abyśmy mogli stanąć przed Tobą z czystymi sercami. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

Modlitwa nad darami

Wszechmogący Boże, przyjmij z upodobaniem dary radującego się Kościoła, † który zgodnie z Twoją wolą składa Tobie, jako niepokalanego Baranka za życie świata, * Twojego Jednorodzonego Syna. Który żyje i króluje na wieki wieków.

Prefacja o Ofiarowaniu Pańskim

[43] Misterium ofiarowania Pańskiego

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, * abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, * Panie, Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże.

Dzisiaj Maryja Dziewica przyniosła do świątyni * Twojego Przedwiecznego Syna, * a Duch Święty ogłosił przez usta Symeona, * że jest On chwałą Twojego ludu i światłem narodów.

My także radujemy się ze spotkania ze Zbawicielem * i razem z Aniołami i Świętymi * wychwalamy Ciebie, wołając: Święty, Święty, Święty...

Ant. na Komunię (Łk 2,30-31). Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, * które przygotowałeś wobec wszystkich narodów.

Modlitwa po Komunii

Boże, nasz Ojcze, przez Najświętszy Sakrament, który przyjęliśmy, umocnij w nas swoją łaskę, † Ty spełniłeś oczekiwanie Symeona i pozwoliłeś mu oglądać przed śmiercią Chrystusa, * spraw, abyśmy dążyli na spotkanie ze Zbawicielem i osiągnęli życie wieczne. Przez Chrystusa, Pana naszego.