Noniusz Alvarez Pereira, św.

Św. Noniusz od NMP (1360-1431) zasłynął jako mąż modlitwy i umartwienia oraz szczególnej miłości do Matki Bożej.

Noniusz od św. Maryi (Nuno de Santa Maria) Álvares Pereira - Portugalczyk, wdowiec, później karmelita bosy - urodził się 28 czerwca 1360 r. w Cernache do Bomjardim koło Lizbony w Portugalii jako nieślubny syn Álvaro Gonçalvesa Pereiry, wielkiego mistrza jednej z gałęzi Zakonu Szpitalnego św. Jana Jerozolimskiego (dziś Zakon Maltański) i Irii Gonçalves do Carvalhal.

Jako 13-latek trafił na dwór króla Ferdynanda Portugalskiego z zamiarem zrobienia kariery wojskowej. Od najmłodszych lat zaczytywał się w opowieściach rycerskich, zwłaszcza legendach Okrągłego Stołu i króla Artura i tak jak Galahad chciał pozostać kawalerem. W wieku 17 lat poślubił Eleonorę de Alvim, z którą miał troje dzieci.

Pasowany na rycerza w wieku kilkunastu lat, z zapałem oddawał się służbie wojskowej broniąc niepodległości Portugalii. Brał udział w powstrzymaniu inwazji kastylijskiej. Dał się wtedy poznać jako odważny i impulsywny młodzieniec, co zapowiadało szybki rozwój jego kariery. Jednocześnie był człowiekiem szczerym, o głębokiej duchowości, żywił wielkie nabożeństwo do Eucharystii i Matki Bożej, którą czcił m.in. postami kilka razy w tygodniu. Zawsze nosił z sobą krucyfiks oraz wizerunki Maryi Panny i świętych wojowników - Jakuba i Jerzego.

Kiedy w 1383 r. zmarł król Fernardo I, nie zostawiając po sobie dziedzica, niepodległość Portugalii znów była bardzo krucha. Noniusz jako jeden z pierwszych poparł starania brata zmarłego króla, Jana, mistrza zakonu Avis, o objęcie tronu. Jan, po swoim zwycięstwie nad Kastylijczykami w kwietniu 1384 r., mianował Noniusza protektorem i naczelnym dowódcą wojsk portugalskich.

Dzięki poparciu Noniusza w kwietniu 1385 r. Jan został uznany przez zgromadzenie królewskie jako król Jan I. Noniusz zadał siłom Jana I Kastylijskiego decydującą klęskę pod Aljubarrota 14 sierpnia 1385 r., które zakończyło konflikt z Kastylią i pozwoliło Portugalii zachować niepodległość. i nieco później, w październiku, pod Valverde. W 1415 r. dowodził wyprawą do Ceuty, która zapoczątkowała portugalską ekspansję na kontynent afrykański.

Gdy w 1387 r. zmarła jego żona, Noniusz nie ożenił się po raz drugi, ale jeszcze bardziej pogłębił w sobie wiarę. Wyrzekł się części swych dóbr rodowych i prowadził życie częściowo pokutnicze. W końcu w 1423 r. całkowicie zaskoczył dwór, wyrzekając się świata i wstępując do założonego przez siebie klasztoru karmelitów w Lizbonie. Został tam zwykłym bratem, przyjmując imię Noniusza od Świętej Maryi Panny. Zasłynął jako mąż modlitwy i umartwienia oraz szczególnej miłości do Matki Bożej. Pełnił też liczne dzieła miłosierdzia, szczególną troską otaczając osierocone dzieci.

Zmarł w opinii świętości w swoim klasztorze w Niedzielę Wielkanocną, 1 kwietnia 1431 r. w Lizbonie. Podczas trzęsienia ziemi w 1755 r. jego grób został zniszczony. Chociaż odszedł w opinii świętości i jako bohater narodowy, a w jego pogrzebie uczestniczył cały dwór, jego kult potwierdził oficjalnie dopiero 23 stycznia 1918 Benedykt XV, stawiając go za wzór wszystkim walczącym w pierwszej wojnie światowej.

W roku 1940 papież Pius XII ogłosił dekret, otwierający drogę do kanonizacji Noniusza. Proces kanonizacyjny zakończył się 3 lipca 2008 r., kiedy to papież Benedykt XVI, podczas audiencji udzielonej prefektowi Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych ks. kard. José Saraivie Martinsowi, rodakowi bł. Noniusza, zatwierdził cud do jego kanonizacji.

Kanonizowany 26 kwietnia 2009 r. przez papieża Benedykta XVI.

Liturgia Karmelu i kalendarz liturgiczny Kościoła w Portugalii wspominają św. Noniusza 1 kwietnia.