Ludwik Maria Grignon de Montfort, św.

Ludwik Maria Grignion de Montfort znany jest z dzieł dotyczących pobożności maryjnej: Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny i Tajemnica Maryi. Jest twórcą nowego nabożeństwa do Maryi zwanego Świętą Niewolą Miłości. Do rozsławienia oddania się Maryi w Jej niewolę przyczynił się papież Jan Paweł II swoją dewizą Totus Tuus, zaczerpniętą z pism św Ludwika Marii.

Ludwik Maria Grignion de Montfort (ur. 31 stycznia 1673 r. w Montfort we Francji, zm. 28 kwietnia 1716 r w Saint-Laurent-sur-Sevre), francuski duchowny, pisarz epoki. Ukończył studia teologiczne na Sorbonie w Paryżu.

W centrum swej duchowości osobistej i apostolskiej Ludwik Grignion postawił kult Najśw. Maryi Panny i wierność przyrzeczeniom chrztu świętego. Aby dać temu wyraz przybrał jako drugie imię "Maria", a do swego nazwiska dodał "Montfort", od nazwy parafii, w której był ochrzczony. Był misjonarzem i rekolekcjonistą na terenach Bretanii i Wandei. Św. Ludwik pełnił również posługę kapelana wśród chorych paryskiego Hospital General.

Św. Ludwik Maria uważany jest za pioniera pobożności maryjnej i mariologii, której wyrazem jest jego najbardziej znane dzieło Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najśw. Maryi Panny, gdzie rozwija koncepcję niewolnictwa duchowego jako dobrowolnego i ufnego poddania Maryi oraz pisze on m.in.: "Prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny jest święte, to znaczy prowadzi duszę do unikania grzechu i do naśladowania cnót Najświętszej Maryi Panny, zwłaszcza Jej głębokiej pokory, żywej wiary, ślepego posłuszeństwa, nieustającej modlitwy, wszechstronnego umartwienia, Boskiej czystości, Jej głębokiego miłosierdzia, Jej heroicznej cierpliwości, Jej anielskiej słodyczy i iście Boskiej mądrości. Oto dziesięć głównych cnót Najświętszej Maryi Panny".

Napisał również dzieło pt. Tajemnica Maryi. Określił w nim, na czym polega istota i zakres prawdziwego nabożeństwa do Maryi, zwanego Świętą Niewolą Miłości.

Istota tego nabożeństwa: Oddanie się Maryi na niewolnika miłości i życie w jedności z Nią polega na oddaniu się całkowitym jako niewolnik miłości Maryi, a przez Nią - Jezusowi. Dalej: na czynieniu wszystkiego z Maryją, w Maryi i dla Maryi. (...) Aby oddać się, poświecić i ofiarować dobrowolnie i z miłości, bez przymusu, całkowicie, bez zastrzeżeń - oddać swoje ciało i swoją duszę; swe dobra zewnętrzne, jak dom, rodzinę, dochody. Swe dobra wewnętrzne dotyczące duszy, a więc swoje zasługi, swoje łaski, swoje cnoty i zadośćuczynienia. Trzeba tu zaznaczyć, że przez to nabożeństwo dusza czyni ofiarę Panu Jezusowi przez Maryję ze wszystkiego, co ma najdroższego - której to ofiary nie żąda żaden zakon - z prawa, jakie ma do rozporządzenia samym sobą i wartością swoich modlitw, jałmużn, umartwień i zadośćuczynień. A mianowicie w taki sposób, że to wszystko zostawia się do całkowitej dyspozycji Najśw. Dziewicy, by rozporządzała tym według swej woli, na największą chwałę Bożą, którą Ona jedna zna doskonale.

Maryja staje się Panią wartości naszych uczynków.

Oddajemy Maryi do dyspozycji całą wartość zadośćuczynną i błagalną naszych dobrych uczynków. W ten sposób po ofiarowaniu się, choćby bez żadnego ślubowania, nie jesteśmy już panami tego wszystkiego dobra, jakie spełniamy. Najśw. Dziewica może je przydzielać bądź to jakiejś duszy w czyśćcu, aby ją wspomóc lub wyzwolić, bądź też jakiemuś biednemu grzesznikowi, aby go nawrócić.

Akt oddania siebie Maryi podejmowali później papieże, teologowie, m.in. św. Pius X, Benedykt XV i Pius XI, bł. Stefan Wyszyński oraz św. Jan Paweł II, który w swoim herbie umieścił zawierzenie Bogarodzicy: Totus Tuus - "Cały Twój". zaczerpnięte z pism św. Ludwika Marii.

Oprac. MARYJNI.PL